प्रेमी

देवराज चौधरी
११ असार २०७८, शुक्रबार
प्रेमी

प्रेमी
साँझ हुइटहे, मै आपन पुरान संघरियाके घर गैलुँ । राजेश अँग्नामे बैठ्के पत्रिका पह्रटहे । मै दुरसे कहलुँ–‘का बावै संघरिया ?’ राजेश महीँ चिन्हे जैटी रहे कि मै कहलँु ‘ मै टोहाँर सघरिया शैलेन्द्र ।’ कहटी हाँठ मिलाके बैठ्गैलुँ ।

ओहो, शैलेन्द्र महीं माफ कर यार, मै टुहीँ चिन्हे नैसेक्लुँ ।’

महीं कैसिक चिन्हबो, मै टे एक्ठो गरीब मनैं हुँ ।

छोर यार, अइसिन बात, यी टे बटा टोर घरक हालचाल का बावै ?’

मै का बटा डिउँ बाबा बिट्गैलाँ टे मोर घर सम्हर्ना कोइ फेन नै रहिंट् । घरमे बुर्हाइल डाइ, एक्ठो बाबु ओ डुइठो छोट–छोट भैयन बटाँ । हमारिक पहाईक लग खर्च के डी ? उहे कारणसे मै आपन पहाइ छोरके यिहे बजारमे एकठो कारखानामे मन्जुरी करठुँ ।’

महीं बिल्कुल पटा नैरहे, कि टोरिक हालट अत्रा खराब हुराखल कैह्के । लेकिन टैं चिन्टा ना कर जरुर मै कुछ ना कुछ टुहीं सहयोग करम् । ओ हाँ एक्ठो बात सुन आझ मैं टुहींहे एक्ठो पार्टीमे लैजैम् ।

टब्बेहें पार्टीमे जैना तयार होगैलुँ । पार्टीमे पुग्के राजेश डोसरओर गैरख्ले रहे । मै बाहर चिमचाम ठरह्याल रहुँ । टब्बेहें अचानक केह्रोसे आवाज आइल् । हेल्लो सुनो टे का टुँ शैलेन्द्र होउ ?

मै चिन्टामे परगैलुँ । मै आपन आघे हेरलुँ । मोरिक आघे एक्ठो सुन्दर जवान लवन्डी सामने ठरह्याइल रहे । उहे कारणसे मै आपनहे सम्हर्टी कलुँ ‘हाँ ! मै शैलेन्द्र हुँ ।’

टब मोरिक संगे टुँ आउ यहाँ, टोहाँरिक संघरिया राजेश बलाइटा ।’ ‘लेकिन …? (मै कुछ कहक चहलुँ) आउ ना का कहटो । (कहटी मोरिक हाँठ पकरके टन्टी लैगैल्)

वहाँ कोठा पुग्ली । टेबुलमे तीन गिलासमे कुछ बराइल रहे । उ लवन्डी महीँ बैठे कहल ओ हाँठेम् गिलास ठम्हाँ डेहल् । मै आपन ठाउँमे चिमचाम बैठल् रैहगैलुँ । राजेश फेन ओट्ठेहे रहे ।

राजेश महींहे ओकरओर डेखैटी कहल् शैलेन्द्र यी हुँइट् सुनयना । आझ हिँकारे जलम दिनके पार्टी हो यी ।’ मै ओकर सुन्दर नाउँके प्रशंसा कैलुँ उ मानौं मै हस् लवन्डाहे जिन्गीमे पहिला बार डेखल् कनाहस् ।

हम्रे तीन जाने चिमचाम रही शान्त वातावरण रहे । टब्बेंहे उ महीं परिचय डेहे कली । हुँकार प्रश्नक जवाफ डेहक लग कलुँ–‘टुँ टे मारिक नाउँ जानरख्ले बटो । मै डसवा पास कैले बटुँ । आघे पहर््क लग डग्गर रुक्गैल् । उहे कारणसे पंैसा कमैना जुगारले इहे बजारके एकठो कारखानामे मन्जुरी कैठुँ ।

फेन पुँछली ‘टुँ टे अपन परिवारके बारेम कुछनै बटैलो ? ‘हाँ, मोर डुइठो भैवा, एक्ठो बाबु ओ डाइ बटाँ । फेन ‘का टुँ भोज कैरख्लो ?’

यी प्रश्नाके जवाफ नै डेके मै सोच्टहुँ । का करे सुनयना मोरिक हर बात दिल खोलके पुछटी । मै सम्झे नै सेक्लुँ । हम्रे बहुट घचिक बात कैके उहाँसे जैटी रही कि, सुनयना महीँ बलाके कली–‘का मै टुहिनसे फेन भेंट करे सेकम् ?’

‘का करे नैसेक्बो, यी टे मोरिक लग खुसीके बात हो ।’ मै हँसमुख अनुहारमे कहलुँ । अट्रे कैहके हम्रहिन डुनहुनके हाँठ मिलाके विदाइ कैली ।

नेंगट्–नेंगट् हम्रे लगभग रात ११ बजे राजेशके घर पुग्ली । घरे पुग्के मै राजेशहे पुँछ्लुँ ।

‘राजेश कसिन लागल टे आझुक पार्टी ?’

‘का कहुँ यार, पार्टी जम्मा मजा टे टैं लैलेले लवन्डा ।’ डुनु जाने हह्रैली ।

आउर अस्टे–अस्टे बात कर्टी राजेश निडाइ लागल् । लकिन मै भर निडाइ नैसेक्लुँ । मोरिक साम्ने सुनयनाके आँखक् अपनहे हेरेहस् लागटहे । सुनयनाके बोल्लक आवाज कानेम गुन्जटहे । सुनयनाहे साेंच्टी मै फेन कब निडैलँु । पटे नैचलल् ।

सकारे उठ्टी किल राजेशसे विदा माँग्के घरे गैलुँ । मै अपन कामेम लग्लुँ । घरेसे फेक्ट्री ओ फेक्ट्रीसे घर अस्टके मोरिक दिन बिट्टी रहे । दिन बिटट् लगभग दूई महिना पुगटहे कि बजारम् केंह्रोसे आवाज आइल्–‘ओहो, शैलेन्द्र टुँ यहाँ केहोंर ओर?’

झस्कटी–‘अरे ! सुनयना टुँ राम राम । टुँ बटाउ ना पहिले का करे आइल बटो ?’ मै कलुँ ।

लजाइलहस् मै बजारमे कुछ सामान किन्ना रहे, उहे आइल रहूँ । बेन चालो ना एक कप चाय पिइ ।’ होटल ओर डेखैटी ।

हम्रे डुनुजाने ओहोरे लग्ली । चाय पिटी फेन कहलीर्– टोहाँरिक कुछ कहना बा महिंहे …?’ सुस्कर्र्ट बोल्ली उ । गम्भीर हुके–‘सुनयना, टुँ का कहक चाहटो ?

चिन्तित हुके–‘शैलेन्द्र कौनो बाट यी मेर रहठ्, जिही बिना कहल् बुझे सेक्जाइठ् । (मही हेर्टी) शैलेन्द्र मै टुहिन मैयाँ करठुँ । मै टुहिन अपन ज्यानसे फेन मजा मन्ठुँ । मैं टोहाँरिक बेगर एक घचिक फेन यी संसारमे जिए नै सेकम् ।’

सम्झैटी–‘सुनयना ! यदि टुँ महीहे चाहटो कलेसे पाछे गलत ना सम्झहो, काकरे की मै एकदम गरीब मनै हुँ । टुँ धनी घरक् होउ । टुँ अभिनसम धन, दौलत ओ सुखसे जियटो । मै दुःखमे परल् बटुँ । टोहाँरिक जिन्गी फुलल गुलाबहस् बहर््टी जाइटा । मै टुहिन दुःखबाहेक कुच्छु फेन डेहे नैमिले सेक्हीं । महीं बिस्रा डेउ । अपन डाइ–बाबैसे आरामके जिन्गी बिटाउ ।’

बिच्चेमे–‘नाही, शैलेन्द्र पे्रमीमे धनी ओ गरीब कबो नैगन्जाइठ् । टुँ चहा जा कहो, मै कसम खाके कहटँु का, मै जिन्गीभर टोहाँरिक साथ छोरे नैसेकम् ।’ आशँ गिरैटी कहली ।
सुनयनक् आँखीमनिक् आशँ पोछ्डेलुँ । उ दिन घचिके बट्वागैल् । अस्टके हम्रे २–२ दिन परसे भेंट करी । मैयाँ बहर््टी गैल् । एक दिन सुनयना कहली –‘टुँ अपन घर कहिया लैजैबो टे ?’

मै हुँकारिक हाँठ पकरके कलुँ–चोलो ना टे, आझु जाइ हमारिक घर ।’ अस्टके बात कर्टी कर्टी टुट्ली झोपरिया अर्थात् हमार घर पुग्ली । मोरिक घरेम् सुनयनक् बैठक् लग कुर्सी समेत नैरहे । मैं हुँक्हिन खटियामे गोंडरी बिछाके बैठे कहलुँ । उ चिमचाम बैठ्गैली । मै अपन बाबु सुस्माहे पानी नाने कलुँ । डाइ फाटल् लुग्गा घल्ले नल्कीपर भाँरा मिस्टी रहिंट् । डुनु भैयनके मैलाइल् हाँठ डेख्के सुनयना पानी पियक् नै चहली । जोन बातले हुँक्हिन घिन लागिन् । उ मोरिक घरक् पानी चुहना छँप्राहे हेरटिंहिन् । टब्बे मै चाय बनाइ कहलुँ लकिन चाय नाइ पियम कैहडेली । मै झट्टे कलुँ–‘सुनयना यी मोरिक घरेम् अइलक पहिला दिन हो, कुछ टे खाके जाउ । ’

सुनयना ढिरे–ढिरे बोल्ली–‘मै यी घरेम् कुछ फेन खाइ नैसेकम् ।’ मोरिक डिमागमे कुछ बात नैआइटहे । महीं लागटहे सायद् सुनयना हल्हिल्ले अपन घर जाइक चाहटी । अट्नेमे सुनयना उठ्टी कली–‘शैलेन्द्र महाँ घचिक हुगैल् । आब मै जैम् ।’ सायद हुँक्हिनहे मोरिक घरक् कुछ चिज फेन मन नैपर्लिन् ।

हम्रे डुन्जाने बाहर अइली । एक घचिक रैहके मै पुँछ्लुँ ।

‘काल्ह कब भेंट हुइबी ?’ का करे की मैं हुँकारिक चेहरा मुस्ककुराइट हेरक चाहटहुँ । एक घचिक रैहके सुनयना मोर ओर हेर्ली ओ कली

‘समय मिली टे अइम् ।’

‘लकिन सुनयना ।’

‘का सुनयना । मोरिक नाउँ हजार बार लेबोे टब्बो मै यहाँ एक घचिक फेन रुके नैसेकम् ।’ कहटी मोर ओर बिना हेरल् अपन डग्गर डनाडन चल्डेली ।

हाँ, उहे दिनसे सुनयना मोरिक नजरसे डुर होगैली । हुँक्हिन डेख्लक फेन १३ महिना सम हुइटा । जब कि उ दिनले पहिले सुनयना मोर ठेन का कले रही । उ टे मही किल पटा बा । लकिन यी बात छोरडी । का करे की मही पटा बा । मैं हस् अभागी ‘पे्रमी’ टे केवल पे्रमके सपना किल डेख्ठाँ ।

पे्रमके हक टे धन–सम्पत्ति रलक मनैनठेन किल रठिन् । जेकर ठेन ध –सम्पत्ति रहठ्, डुनियँक् सक्कु चिज ओइनेठेन रठिन का ?
देवराज चौधरी
लमही– ५ छुट्की घुम्ना डेउखर दांग

प्रेमी

देवराज चौधरी