कथा
फुन्गी

बेलभरान् बर्कि आस्काल बरा ड्वाँगिल् होगैल् बाटिन् । जबसे ठर्वा विदेस कमाई गैलिन् टबसे पटानै काकर हो, उ डोंग्लैटि जाइटी । जब फें मुर्झुराइल् डेख पर्ठी । हँस्टि रना मनै आस्काल कर्छिउँ मुह लगैल रठी ।

फुन्गी बठिन्यम बरा फुन्गार व टेलार डेखाइ । जवानीक कारण हो कि का कम सुग्घर निडेखाइ । ऊ आपन मन पराइल् ठर्वा पैली । सात कक्षा पह्रहिबेर गोलुवा आइलभयु कैडिहल् रह । स्कुल जैना डगर खेट्वा खेट्वा रह । कैडिन ट पिछा लागल् । एकदिन फुन्गी पछ्गुर गैली । संघर्या छुट्गैलिन् । गोलुवा फुन्गीहँ अकेल्ह पाक आइलभयु कैडिहल् । फुन्गी फें पैलहँसे मन पराइ काहुँ, मुसुकसे केल हँस्ली । नौ कक्षा वराइ निपैलिन फुन्गी व गोलुवक पठ्री एक्क होगैलिन् । धान कट्ना ब्याला रह । घरम काम करुइया बहर्लक ओंर्से गोलुवक डाइ खुसी रहिस् । बाबक इच्छा टनिक ढ्यार पह्रैना रहिस् । उहमार बाबा भर टनिक डिक्याइल् रहिस् ।

फागुन भ्वाजक ब्याला । हुँकहन् फें परछ डेलिन् । कुछ बरस पाछ लर्का फें होगैलिन् । पैल्हा लर्का छावा । डुस्रा छाइ । छावा १३ बरसक बाटिन् । छाइ १० बरसक । गोलुवा राजापुर बजारम किराना डुकान चलाए । फुन्गी घरक ढन्ढा हेरी । फुन्गी आपन ठर्वा बेहद मैयाँ करी । ठर्वक आघ जट्रा कमजोर हुइना फें टयार । हरकुछ कर्ना टयार । सिकार, माछ मछ«ी, डारु….ज्या ज्या मागिन् ट्या ट्या व्यवस्था करिन् । आपनसे ज्यादा मैयाँ ठर्वहँ करी । ठर्वहँ डिउँटा जसिन मानी ।

ठर्वा कुछ समय पाछ बजारसे बरा ढिला ढिला आइन् । फुन्गी कब्बु निपुछ्ली कि काकर अट्रा ढिला घर अइठो कैक । एकचो पुछल् रहि । गोलुवा उ दिन मन्का झक्झ्वारल् रह–“सस्री टैं काम कठ्र्या कि मै री ? डोकानिम चोल कठुँ जैठ्या ? सन्झ्या जुन ग्राहक अइठ । कबुकाल संघर्यन अइठ । बैठ निपरल ?” टबसे फुन्गी पुछ छोर्डेली । जबसे फुन्गी चासो ढर छोर्लि टबसे गोलुवा आउर राट राट आइ लागल् । टभु फें फुन्गी कब्बु उस निकर्ली ।

गोलुवक डुकानक सामान घट्टी जाइटहिस् । डुकान सुख्टी जैनाम कोरोनाहँ चोरि लगाए । हिकन्हँक एकठो खैनि बगाल रहिन् । सब्जे बिदेश जैना सल्ला कर्ल । राटक सुटल ब्याला गोलुवा फुन्गीहँ मनाइठ् ।
“ब्यापार बट्टा कुछ नि हो यार । टुहिँका मजासे लगैना जुटाइ निसेक्जाइठ् । कै बरस् होस्याकल् एकठो सारी किन निसेक्ल हुइटुँ । जब जब अस्टिम्की आइठ् टब टब टुहिँका पुरान लगाइल् डेख्क महि लाज लागठ् । छाइ छावक फिस टिर्ना ढौ ढौ होगैल् बा । कोरोनक कारण ब्यापार फें डामाडोल होस्याकल् बा । मै ट विदेश जाउँ कहटुँ री । ”

फुन्गी झसाकसे कर्ठी । उ बरा लम्मा साँस लेठी ।
“यिहँ बैस्क डुकान बह्रैलसे निहुइने रह?”
“कसिक बह्रैब्या री?”
“मै लैह्यरसे पैसा मग्टुँ?”

“पैसा ट चाहि चाहि हेर । टर ब्यापारम लगाक कुछ फाइदा निहो । डेख्ल ट बाट्या काहँु, दुनियक का हाल बाटिन् । सब ब्यापारिन रिनम बुरल् बाट । विदेशम तीन बरस् बैट्ठ ट मनै पक्की घर उठा डर्ठ । वाकर पाछ सानसे बैठ्बी महल् घरम । बल्कि सस्रार जाइस् पैसा ख्वाज ।”

फुन्गी महल घर, स्वानक गहना, छल्कावा सारीक सपना ड्याख लग्ठी । अन्ह्वारम कुछ ओजरार अइठिन् । ठर्वहँ विदेश पठाइ सेक्लसे बाँकि जिन्गी सानदार तरिकाले बिटैम कना लग्लिन् ।

फुन्गी लैह्यरसे पचास हजार सापट, लघुवित्तसे दुई लाख, सहकारीसे एक लाख रिन लेठी । संघर्यनसे दस बीस कैक साठी हजारसम् पुगैठी । विदेश जाइक लाग गोलुवा काठमाण्डुम एक महिना आघसे बैठल् रहठ् । विदेश उर्नासे दुई दिन आघ गोलुवा आपन जन्नीहँ विदेश उर्ना खबर कर्ल रह ।

“मै फें अइम् एयरपोटसम् छ्वार ।”
“वट्रा दुख का कब्र्या री । लर्कन स्कुल पठैना हुइ । वस्ट खर्चा केल् हुइ । मै विदेशसे आइ लागम् ट बल्कि लिह आइस् लर्कन लेल ।”

तर फुन्गी निमन्ठी । एक महिना वसिहँ होसेक्याल् रहिन भ्याँट निहुइलक । विदेश जैना हुइलक ओर्से आपन ठर्वहँ भेंट्नास केल लागिन् । मनम छटपटी हुइन् । डैना रहठ् ट आब्बहँ उर्क चला जैटु कनाहस् लागिन् । फुन्गी निमान्क चलाजैठी काठमाण्डु । उ राट ठर्वा मेंढर्वा एक्क क्वाठम सुट्ठ ।

ड्वासर बिहन्य गोलुवा बजारम काम बा कैख निकरजाइठ् । एकलाग दुई बजे आइठ् । हडरबडर करठ् व एअरपोर्ट पुगठ् आपन जन्नीहँ लेल । एअरपोर्टक गेटम एकठो बठिन्या फुला व खादा सहित भ्याँट हुइठिन् फुन्गीक । उ बठिन्या गोलुव खादा वह्राइठ् व फुला डिहठ् । बठिन्या उँक्वार भिरठ् । वाकर आँखिमसे टपाकसे आँस गिर्ठिस् । बठिन्या बरा गहुँर डेख्परठ् । बठिन्या फुन्गीहँ ह्यारठ् । फुन्गी बठिन्यहँ ।

फुन्गी चक ना भक होगैली । हड्डी खैना मेरिक जुर पैंठ्लिन मनम । आपन ठर्व पुछ्ली–“के हो यी ?”
“म्वाँर संघर्यक बाबु हो ।”
“बाबु मनै असिक कर्ठ ट ?”

“गाउँक मनैनक यिह समस्या रहठ् यार । हिंकाहार दादु विदेश गैल् ब्याला बिट्गैलिन् । टबसे किउ संघर्यन विदेश जाइ लग्बो ट म्वाँर डाडुक जसिन केक्रो ना ह्वाए कैक शुभकामना डेठी । हमन फें जाट्टिक डाडुहस् मन्ठी । मैयाँ लग्ठिन् ।”

फुन्गी चिपचाप ।
गोलुवहँ पठाक फुन्गी घरक लाग बसक टिकट कट्ठी । बस खाल उँच कब काटठ् पटा निपैठ । राटभर निंद निपर्ठिन् । घनघन उह बठिन्यहँ आपन ठर्व फुला डिहठ् व उँक्वार भिरठ् डेख्ठी । मनम अनेकन शंकक फुस्रा निक्र लग्ठिन् । बजारसे आधा राट घर अइलक, काठमाण्डुम एक महिना बैठ्लक, एयरपोटसम् छ्वार आइ निडलक……जसिन अनेक बाट ख्याल लग्ठिन् ।

आस्काल् गोलुवा र फुन्गीक बोलाचाल मजासे निहुइठिन् । फुन्गी बारम्बार भिडियो कल कर खोज्ठी । तर गोलुवा कामम बाटुँ, व्यस्त बाटुँ, फुर्सद निहो कैडिहठ् । फुन्गी रिसले चुर होजैठी । उहोंर गोलुवा फे चुर रहठ् । फोन हुइटिकी झग्रा सुरु होजैठिन् ।

चार पाँच महिना होस्याकल् गोलुवा विदेश गैलक । तर पैसा आभिन निपठैल हो । यहोंर रिनक ब्याज बहर्टि जाइटा । फुन्गी परेशान रठी ।

“कैयो मैन्हा होस्याल् । काजे पैसा निपठैठो ? यहाँ समूहम मुह डेखैना ढौ होस्याकल् । लैह्यर कोन मुह लेक जैम ?”

“म्वाँर कोइ मतलब निहो ? चहा जसिक टिर । राटदिन झग्रा कठ्र्या, उल्ट पैसा मंग्ठ्या । मै ट्वार के हुइटुँ री ?”

असिक सुन्क फुन्गी सारा संसार अन्ढार ड्याख लग्ठी । र्वाक निसेक्क मुहमसे आजैठिन–“पैसा कहाँ करैठो ट ? कि वइह्यँ पठैठो ?”

“मरजाइस् रि । कम्पनी निडेल हो ट कहटुँ काहुँ । टुहि कैचो बटाउँ ?”
“महि रिस ना लगाऊ । बहुट टेन्सन होस्याकल् बा । केक्रो आघ मुह डेखैना लायक निहोगैल् बाटुँ । महि ट मुजैनास् लागठ् आस्काल् ।”

“मर्जा ना ट री । के रोक्ल बा टुही ?”
फुन्गी रिसले मोबाइल् पटक डेठी । मोबाइल् झर्यामसे फुट्जाइठ् । आधा राट झग्रा सुन्क लर्का जागल् रठ । दुनु लर्का मुलुर मुलुर केल हेर्ठ । घरक मनैनक निंड फें हेरागैल् रठिन् । मोबाइल् पटक्क अंग्नम निकर्जैठी । अंग्नम निकर्टिकी मुसक बिर्वा खालेठी ।

माउँ हरबरह्यँट् अइठिन् । चिल्लैठी ट आँजरपाँजरक घरक मनै अइठ । तुरुन्त मेडिकलम लैजैठ । कुछ घन्टा पाछ होस् अइठिन् । माउँ पन्ज्र बैठल् रठिन् । फुन्गी रुइने आपन माउँक ठे दुख अँरैठी ।

“माउँ आपन छावहँ सम्झा डेहो । विदेशक कमाइल् पैसा और बठिन्याह पठाइठ् । यहाँ रिनक ब्याज कसिक टिर्ना हो ? रोजडिन झग्रा केल हुइठ् । महि ट एक्को ड्याख निसेक्ठ ।”

माउँ बरा लम्मा साँस लेने कठी–“मै का कहुँ ट पटोइह्या । ट्वार जस्ट ट म्वाँर हाल बा । कसिक सम्झाउँ आपन छावा ? कसिक सम्झाउँ आपन ठर्वा ?”

माउँ पटोइह्या उँक्वार भिर्क महाबेरटक होंकहोंक्यँठ् रुइठ । जबटक आँस निसुख्ठिन्, टबटक ।
सोम डेमनडौरा
राजापुर, बर्दिया