हड्बड
ए हो – साँझ के भेंटे अइहो ना । जसिक फेन आइ परि हेरो ।

-कहाँ हो ? कोन ठाउँ मे ? मै पुछ्नु ।
-ओहै टे काहुँ घरक पाछे पलाँगी टिर । यहाँ महिन कसिन कसिन लागठ बरा। उ कलिन ।
-अरे का हुइठ बटाउ ना । टप टे जानम । फेन मै पुछ्ठुँ ।

-टब उ कलिन, अभिन ऐबो कि सारा बात फोनम पुछ डर्बो । सक्क मनैन सुना डर्हिन टे इ मनैयाँ ।

एकघचिक टे मै बरा लम्मा साँस लेनु । का हुइल हुइहिन ना । कुछ गरबर टे नै होगैल । मै चिन्ता मे पहुँरे लग्नु । फेन बरा बेर सम सोंचु कुछ करे हस टे नै लागठ् ।

घरक मनै डेखिंट ना कहिके हेग्ना बाहाना बनाके घरक पुर्बक पिखाहुँ ओर्से निकर्के बलाइल ठाउँ पुग्नु ।
उ टे कहे लग्लिन महि लै चलो नै कि मै मर जैम ।

मै कनु अत्रा हलि ।
ढेर बात ना करो । घरे जाके करब कना दबाब आइ लागल । ज्या परि परि डेखा जाइ । सोच्नु मै ।

डोसर बिहान से लौली हे घरक अंगना बहारट डेखके घरक मनै फेन खुसी रहिंट ।

नौ महिना परसे हुकिन लेके अस्पताल मे गैनु । उमेर नै पुग्लक कारन दक्तर्वा अप्रेसन करे परि कहल । लर्कोरिया हे भित्तर लैगैलैं ।

एक घन्ता मे नर्स आइल ओ कहे लागल । भैया माफ करिस टोर जोरियाहे बचाइ नैसेक्ली ।
टप पटा चलल कि हुँकार उमेर पुगल नैरहिन । ओहे कारण हुँकार ज्यान गैलिन।

सागर कुस्मी
(लेखक हरचाली साहित्यिक त्रैमासिकके प्रकाशक ओ प्रधान सम्पादक हुइँट्।)