साइकिलसे जोरल नाटा

विष्णु कुसुम
२४ असार २०७८, बिहीबार
साइकिलसे जोरल नाटा

कथा
साइकिलसे जोरल नाटा

२०७१ सालम दाङ भरतपुरके महेन्द्र बहुमुखि क्याम्पसम बिएड पहिल बरस पह्रँु । पह्राइके संग घोराहिक एक्ठो रेडियोम फें काम करुँ । एफएमके लग्घु तीन तल्ले घरके सबसे उप्परिक तलाम कोठा (डेरा) लेक बैठुँ । भुइतला म मेडिकल साइन्सके पाँचठो विद्यार्थी बैठिंट् । जहाँ मै रातके अपन साइकिल ओहैं ढारुँ । उ विद्यार्थी डेरा छोर्क गैल ट वहाँ फेर साइकिल ढारडेना मजा मनै बैठ अइलसे मजा हुइने रह कना कामना करुँ ।

कुछ डिन रहिके उहो ठाउँम एक्ठो दम्पती बैठ अइल । अपन साइकिल ढर्ना समस्या सुनैनु उ भौजिक् संग । उ कहलि साइकिल ढर्ना ट हो नानि टर टुहाँर डाडुक् बानि ठेप्रार बाटिन खै मन्ठ कि नाहि । का करुँ ट भौजि ? मै पुछ्नु ।

खोइ नानि का कहुँ । मै कैह्क नैहुइ । बरु काल्ह बिहानके नानि जो आपन डाडुसे सल्लाह करहो ना । आझ काहाँ ढारु ट …? मै फेर पुछ्नु ।

उ पुछबेर एक घचिक अनखनाइहस् कर्लि ओ कहलि, असिक करो नानि हमे्र ११ बजे सुटठी, घरक पाछक् च्यानल गेट, डाडु निआइटसम् खुल्ला रहठ । साइकिल गेटके पन्ज्र ढैक काह बिहान छौ बजे लैजिहो । मै अलमल कर्टि आपन कोाठम् लग्नु ।

काल्ह बिहान छौ बजेसे पहिले जो क्याम्पस पुग्ना हुइलक ओरसे मै साइकिल निकारके जैना विचारले हलिहलि भर्याङ मसे टर उटर्टि रहुँ । भौजि भर्याङम म्वार डगर हेर्टि रहि काहँु । ढिरेसे हाँठक् इसाराले महि रोक्ना कोसिस कर्लि ओ डाहिन हाँठके चोर अंग्रि आपन मुहम कराके चुप रहना संकेट कर्लि । ओ साँस डबाके ढिरेसे कानम् कहलि–टुहाँर डाडु रातके उठ्के ट्वाइलेट जाइबेर साइकलम ठोक्कल काहँु, अभिन सम रिसेटि बा । साइकिल जिन निकारो बरु झट्ट आझ नेंगटि चलजाउ नानि, नै ट नैमजा हुइ ।

अत्रा कैह्क भौजि आपन कोठम् गैलि ओ मै महि आउर डर लागल । अत्रा म रिसले चुर हुइल मनैयाँ बरबरैटि मोरठे पुग्ल । का–का कैक गरिठ मै चुपचाप वहाँसे भाग्गैनु । एकघचिक लाग भाग्के किल का कर्ना, रेडियो म रातिक आठ बजेक समाचार बाचन कैक कोठा म फेर घुम्ना जो रह । घुम्क फें अइनु ओ घर भित्रर पैठ्नु । उ बैठक् कोठाम बैठल रलह मै रामराम कटि कनु डाडु आझ बिहान महिसे काहे रिसाइल रहो ?

उ आउर रिसाक झोक्काके मुर्मुरिल यी घर मै भाडा टिर्के टोर साइकिल ढर्ना ठाउँ बनइले बटुँ ? अभिन महि रिसाइल कना लाज नैहो ? नरम होक कनु मै गल्ति कर्नु डाडु, सजाए डेबो स्वीकार करम तर डाडुक् मन नैदुखिम ।

उ अभिन रिसैल आपठेसे मोर घर भिट्टर साइकिल डेख नापरे । महि नाटक जिनडेखा । भाषणफें नैसुना । खुरुक्क आपन साइकिल निकार्के लैजा ।

मै कुछु बोल नैसेक्नु । उहाँके गालि म प्यार खोज्टि रहिगैनु । उहाँ ट महि खोड्ना जस्टके हेर्टि रलह । मै के हँु ? महि चिन्ठ्या कि नाहि कैह्क महि कल मै कनु, आपन डाडुह मै नैचिन्हम कि का । उ छक्क पर्टि फेर पुछ्ल, का हुँ ? मै कसिक टोर डाडु हुइनु हँ ?

मैफें का कम एक्ठो बट्कुहि सुनाइ जस्टक कनु मोारफें एक्ठो डाडु बा, मै दुख बेराम पर्लसे केउ नैहो महि हेरफेर कर्ना ओ अप्नकफें दुख बेराम पर्लसे हेर्ना केउ नैहो । मै बेराम पर्लसे हलिसे हलि गाउँसे यहाँ आइ नैसेकहि । महि परल बेला अप्नक् ट हो हेर्ना, अप्नह परल बेला मै हँु हेर्ना । महि डाडु डाडुक् मेैयाँ चाहल म अप्नक बाटि अप्नह बहिन्यँक मैयाँ चाहल बेला मै बाटँु । महि बराडुरसे सम्झटि रहना डाडुसेफें लग्घक् अप्नसे पइना मैयाँ किल महि बचाए सेकि । मै अप्नक् बहिन्याँ नैहुइनु ट ?

मोर बात सुन्क डाडुक् अनुहारम मैयाँ छल्कलक् भाव डेख्नु । उहो मौका म मै आकुर बात ठप्नु, मै हजुरके आघ सक्ति नैहँु, सेवा ओ श्रदा लेक उपस्थित हुइल बटुँ । मै जसिन भारि गल्ति कर्लक हुइलसेफें महि एक्ठो बहिन्याँ समझ्क शरण या मरण ज्या डेबो स्वीकारम् डाडु ।

उहाँ हल्का हाँसे असक कर्ल ओ कहल–टुँ ट कत्रा चट्टुर बाटो बाबु । भाषण सुनैलसे साइकिल ढर डेना जसिन बठिनियाँ का हो ? मै पंैसा टिर्लक घर टोर साइकिल ढर्ना ठाउँ नैहो, निकार आपन साइकिल । मै कनु–डाडु बहिन्यँक नाटासेफें मुल्यवान यि साइकल होए नैसेकि । उहो कारण अप्नक मन दुखैना नैहो डाडु । कहो यी साइकिल काहाँ ढारु ?

उहाँ रिसैटि कल–सेक्ब्या ट तीन टल्या उप्पर लैजाक आपन कोठम् ढार, नैसेक्लसे बाहेर सडकम फका । महि का पुछ्ठ्या ?

उहाँ ह बुझ्नु ओ रामराम कर्नु साइकिल निकार्क मै बिदा हुइनु । उहाँक् कहल अनुसार घरक् अगारिक सडकम साइकिल छोर्क कोठाम गइनु ।

तेस्रो टलाके बरन्डासे टर हेर्नु, भौजि टर्च लाइट बारके घर अगारिक गेटम निक्रलि ओ सडक म हेर्लि । सडकके पन्ज्र बेवारिसे लर्का असक ठरयाइल साइकिल डेख्के भौजि खलबल कर्लि मै निसुनल जसिन कर्नु ।

एक घचिक रहिके दोस्रो तलाके बरन्डा मसे घरबेटि डिडि महि तिनचार फ्यारा बलइलि । मै निसुनल जसिन कर्नु । फेरसे पाछे मोार कोठक् ढोका केउ ढक्ढकाइल । खोल्के हेर्नु घरबेटि डिडी साइकिल भिट्टर ढर्ना खबर डेके गैलि ।

डोसर दिन भौजि साइकिल सडकम छोर्नाके कारण पुछ्ली । मै डाडुक् आज्ञा पालन कर्लक कनु ओ पुरान साइकिल हुइलक ओर्से उहीँ छोर्डेनु कनु ।
भौजि सम्झैटि कलि–आझ टुहाँर डाडु घर पाछक् हमार पुजा कोठाके बरन्डाम ढर कहो, रातक मै झ्यालमसे हेरफेर करम कल बा ।

मै नैपट्यइनु बात । तर भौजि कहल ठाउँम साइकिल ढेैक सुट्नु । बिहान क्याम्पससे आइल बेलाम उ साइकिल के सुरक्षा करबेर रातभर निन नैपरलक् बात सुनैल । डाडु कल टुहाँरसेफें यि साइकिलके मैयाँले महि निडाए जो निडिहल । कहँु चोर आक लैजाइ कि केैक रातभर बैठ्नु । आधा पुजा कोठम् मछ्छरफें बहुट सटैल । आझ सन्झा ट आघक् अंगनाम ढरहो ना । सुत्ना कोन्टिक् झ्याल मसे डेख पर्ठा ब्यालाब्यालाम हेर्टि रहम साइकिल ।

बाहेरसे ठेप्रार डेखपर्लसेफें मन भिट्टर मोर मैयाँ लग्लिन कहुँ महि खोब भौजि ओ डाडु मजा मान लग्ल । एक दिन मै कनु यि साइकिलके कारण अप्नह भारि दुःक परटा बरु बेचडम आप । डाडु महि सम्झैल–असिक जिनकहो बाबु खुरुक्क अंगनाम ढरो । मै साइकिल अंगनाम ढर्नु । आझ फेर डाडु निडाए निपैल पुरा रात जाग्राम बैठ्के झ्यालमसे अंगनाके साइकिल हेर्टिरल ।

एकदिन डाडु महि बलाके कल टुहाँर साइकिल ट महि रातभर सुट निडेना हुइल । कुछु उपाए लगाए परल बाबु । डोसर दिन काइल रंगके छुटिमुटि प्लास्टिकके झोला मोर हाँठम् डेल । झोला छुटिमुटि रलसेफे बहुट गम्हिंर रह । खोल्के हेर्नु ट एक्ठो फलामके सिक्रि, भारि भोटे टाल्चा ओ चाबिफें रह ।

मै उ डेख्के महाँ जोरसे हँस्नु ओ पुछ्नु–डाडु यि काहे मोर लाग लानडेलो ? डाडु कल–टुहाँर साइकिल बहन्ना हो काहँु, डौरीले भैंसिनियाँ बाढल रहठ ओस्टके झ्यालके ग्रिलम साइकिल बान्ढके मस्टले निडैना जुक्टि निकरलक हो । कसिन लागल ।
मै हँस्टि कनु,जुक्टि खत्रा बा डाडु । तीन बरस पाछे मोर पह्राइ ओराइल ट डाडुभौजि मोर लाग डोसर लावा साइकिल किन्के डेल ओ आशिर्वादके संग बिडाइफें कर्ल । कहानी ओराइल ।
विष्णु कुसुम
घोराही दांग

साइकिलसे जोरल नाटा

विष्णु कुसुम