मोबइली बठिनियाँ

हेल्लो, हेल्लो ।
हजुर चिन्ह्ली ?
हाँ, हाँ राम राम ।

अस्टे प्रसंगसे बात शुरु हुइल । हालचाल, घरव्यवहार, अध्ययन, भइवा, बहिन्याँ, पारिवारिक जीवनके बारेमे ढिरेढिरे मोवाइलमे बात हुइ लागल । सायद पहिलेंहेंसे परिचित हुइल रहिंट उ, जरुल डेख्ले फेन रहल हुँइही, टब्बे टे बरे घचिक हाँसहाँस बोलट डेख्जाए ।

हमारहस् दयनीय पारिवारिक जीवन बिटैना मनै बरेघचिक मोवाइलसे अनावश्यक बात कैना मही ठीक नै लागल । भल्ही उ मोर घरक नै हुँइट । कमसेकम मोर गाउँक् टे हुँइट् । केकरो छाइ, दिदी बहिन्याँ, नटिन्याँ या नटिज्वा टे हुँइट् । आखिरमे यी बात फेन टे अपन गाउँघरके इज्जतके सवाल हो काहुन् । डोसर जन्हनके बारेमे अपने टेन्सन उठैना फेन उचित टे नै बिल्गाइठो । सायद यी मोरिक कमजोरी हो, टब्बे टे डोसर जन्हुनके बारेमे बरबराइटुँ ।

घरायसी सामान नानक् लग बजार जैना रलक् ओरसे मकै ठठाके बोरामे भरके सँइकिल लेके चल्लुँ । घामक मारे जम्मा कपडा पस्नालेके स्वाडबोड हुगैल । साइट बिगरल रहे काहुन् । काल्ही टे बह्रियासे सँइकिलके चक्का छम्ले रहुँ । टौन पछिल्का टायरके हावा निकरके परेशान हुइल । बहुत मुस्किलसे बजार पुगाइल । बजारसे घुमेंबेर डेख्लुँ, एकठो लवन्डकसंगे फिलिम हेरे जाइट् । आझ टे कौनो विदाके दिन फेन नैहो । स्कूल अइना बहानामे संघरियनहे किताब डेके मौज लुटक् खोज्ना । भविष्य टोहाँरे हाँठेम् बा, जौन इच्छा बा करो । बुह्रियासे गरिवा पाइक डरे मचैलुँ ठोँठ्रे सँइकिल सरासर घरे । कसोंहोंक बेर ना होजाए कैहके ।

सन्झक् बेरी खाके लसरी बँट्टहुँ । बारी ओर …हलो !, हाँ हाँ सुनटुँ । घरे पुग्रख्ले बटुँ । हाँ मजासे पुग्लुँ । टुँ झे, फिलिम हेरेबेर मजा लागल । असिन सुग्घर फिलिम रना का । हिरोनिक दुःख डेख्के मै टे खोव रोइलुँ । मोरिक रुमाल डेहो नैटे पिटम, बरा चुपेचुपे लेले रना । कौन कोह्रिया पाछेसे खोव टाने टुहिन नै बटैले रहुँ, एक लाट चट्का डेनास लागे । नाही अभिन बेरी नैखैले हुँ । बेरी खालेम् टे सुटम् । अक्केली टे सुट्ठुँ । कहुन डरैम ?….. मही रिस लागटा । झोंटा पकरके डेहल हुइ टिन्टिनवाँ । जिन्गी कलक अइसिन खुरबुस्नी लर्कनहे का पटा । कमसे कम डाइबाबा टे हाँकडाँक लगैना हो । लसरी बटुँ कि बठिन्यँक् राम कहानी सुनुँ ? अभिन……टँु ओहाँ रबो टे कैसिक मिलैम । सपनैठुँ कि, कबो नैमजा, कबो मजामजा । डाइ टे नैगरियाइठ् । कबोकबो बाबा भर गरियाइठ् । मंै रोइ लग्ठुँ टे कुछ नैकहठ् । डाइ फेन बाबाहे गरियाइ लग्ठिस् ….. यी कोह्रिन्यँक बात अपनेनहे कट्ना सुनाउँ, रातभर अस्टे करी, बनकस फेन ओरागैल । जाइपरल सुटे । काल्ह फेन अनगुट्टी झलारिन ठन किल्ला काटे जैना फाँट परल बा ।

बिहान ५ बजे ओर उठ्के हडर बडर बाँका खोज्लुँ । ओंह्रे ठउरा कैके बन्वाँ डनक डेलुँ । (दुरेसे) रुकी हो दाजु, हँस्याली महि फेन । मै रुक्गैलुँ । उहे लवन्डीक बाबा रहिस । आइ टे हाली कल्वा खैना दिन होजाइठ् । अघरिया फेन गरियाइ लागठ् ।

(लग्गे पुगके) चली नेँगी अपनेन संघरिया पारख्लुँ, कौनो चिन्ता नैहो । भाइ भेट हो रख्ली एकठो बात कनाहस् लागटहे । मै बात खिट्कोरलुँ (अन्कैटी) मै बुझ्गैलुँ, ओहे मोबइलिक बात टे बट्वइबी । मै फेन परेशान बटुँ । एकदिन टे पट्के जाइटहुँ । बुह्रिया लागल मनके गरियाइ । १÷२ जुन भाते नैखाइल । खा चाहे मर कैह्डेलुँ । कहाँक भटार रोज्ले बा थर ना ठेगान । रात दिन उहे बेलो बटिस् ।

(सम्झाइहस्) भाइ मै फेन बहुत सोंच्लुँ, डुन्हुनके घर एक्के ठन बा । सब चिज डेखटुँ सुनटुँ । अपनेक लर्किन डेख्के मोरे लर्का सिख्ही । गाउँक् इज्जतके सवाल बा । कहुँ मुँह डेखैना लायक नैरैह्जैबी ।

(मन मरले) अपने फेन सम्झाडेबी टे । मही फेन मनके रिस लागरख्ले बा । उल्टे बुह्रिया महिँहे मन्के गरियाइ छुटठ् । कमसेकम लवन्डा कहाँक हो बटाइट् टे भला थर ठेगान पटा लगैटी ।

ठीक कलि भाइ मोर विचार फेन उहे हो । गाउँ, ठाउँ पटा लगाइ सौंप डी । जब जोरियक् खोज्नी बा टे, भोजे कैके पटा करिंट, का करे गाउँ समाजमे अपन नाक कट्वाए ।

(विचार करटी) दाजु । भक्खर असौं फेन घर छवैलुँ । भोज कैना हिम्मत टे नैहो । लवन्डक घर चिन्हे परल, ओकर का विचार हुइस् ।

(जोर लगैटी) रोजके तमाशा भर नैबनाइ परल । गाउँक मनै बात काटे लग्लाँ । टनिक हाली करे परल ।

डग्गर कट्ना हिसाबले अस्टे बात चलल् । वास्तवमे अपन ओरसे जोर नैलगैलक नैहुँइट्, सायद हुँकार ठाउँमे मै रटुँ टे मोरे हालत फेन टे गड्बडाइल रहट कि कैसिन ? मनैनके इहे बाने रहठ्, डोसर जन्हुन कहे पैलेसे अपन बारेमे कोइ नैसोंचठ् । कि अइना दिनमे मोर फेन अइसिन अवस्था आइ । आइबेर फेन संगे अइली, लेकिन खास बात नैकैगइल । का करे बात डोहो¥याए । जान ज्ञान सबके ठन अपन मेरके रहठ् ।

(घर पुग्के) अइ ! आगैलो हाली हाँठ गोर ढोउ ओ खाना खाइ आउ । (खाइबेर) यी बठिन्याँ कहिया टे उर्हरके जैठिन । आझ सकारे भर कहाँक ठरवासे बट्वैले बटिन । सब जन्हुन सुनासुना । सबजाने छक परके दंग परल बटाँ । बात फेन कौन कौन मेरके बट्वैलक् हो । लाज नैरलक नक्टी छिनारी बठिन्याँ । जानो कि गाउँमे इहे लवन्डिक किल आँग डेह फुलल बटिस, आउर घरक लवन्डिनहे टे अइसिन नैसुन्बो । यी मोबाइल फेन के बनाइल हुइ । हमार जबानम् टे फोनी ना फोना …।

जन्नी फेन बोले पैठाँ टे के सेकी ओइनसे । घरक् का बात, का चित्त बा । लगैले बा तार ओहे बठिन्यँक् । कैसिक गैलो, अइलो, लर्का कहाँ बटाँ, घरक बारेम बट्वैना कहाँ गैलिस । ओहे टरासन मारटा । मिच्छाइल जिउ जनेवाँहे घघोटके का करे अपनहे आउर कमजोर बनाउँ । चुप्पे भात खाके एक घचिक सन्ठाके चल्डेलुँ कुल्वाओर, जहाँ मोरिक ड्युटी रहे ।

उहाँ फेन उहे बातके चर्चा । अपन अपन पाले । झलारीनके बोली टे सुन्ले हुइबी ना । किहुसे डरैना हो, ना किहुसे लजैना हो । जा टे मुहेंम आइटा पच्से कैह्डेना । ना कोइ बरा, ना कोइ छोट जन्ही । वास्तवमे यी व्यवहार सुधार हुइ टे गाउँ समाजमे एक दुइ सिंढी उचियइनामे टेवा मिलठ् । सकारात्मक सोंचाइके टे कोइ बाटे नैरहल, ढेरहस् लवन्डीहे दोषी डेखैलाँ, कोइ लवन्डाहे, घरक मनैन, मोबाइल आदि बातहे ।

डोसर दिन हुइल । बाहेर ओर । राम ! राम ! भाइ कहटी घरक भिट्टर पैठ्लुँ । खिसियाइल जिउक् मारे हुइन् काहुन नैबोल्लाँ । बहुरिया पस्गाटिर वैठल रोइटिंहिंट् । वहाँ वातावरणले पटा चलल उ लवरियाँ राती चल्गैल । भाइ फेन जम्मु दोष अपन जनेवाँहे डेलाँ । इहे गडह्ैयक परसाडे यी दिन डेखक् परल कना बात के । जवान छाइ रहे, चिन्ता जिन करी ओकर कर्ममे अस्टे लिखल रहिस् । एक ना एक दिन अइबे करी । जा हुइल हुगैल नारोउ बहुरिया कना बातके सहानुभूति जनैटी मै फेन निराश हुइटी निकर डेलुँ ।

कौन पटा एकठो मोबाइलके कारणले जवान छाइक् गाउँ समाजमे इज्जत टे गैलगैल, कहाँ गैल कना बातके समेत ठेगान नै रैह्गैल । इहे परिस्थिति मोर गाउँघरके जवान लर्कालर्की डेखिक डेखा कंैही टे अभिन नैपछगुरब कहे नै सेक्जाइ । हाइ रे मोबाइल टोर कहानी, के जानी ।

देवराज चौधरी
लमही ७ छुट्कीघुम्ना डेउखर दांग