स्पाइस मोबाइल ओ गोचक मंगनी

सागर कुस्मी
८ आश्विन २०८०, सोमबार
स्पाइस मोबाइल ओ गोचक मंगनी

संस्मरण
स्पाइस मोबाइल ओ गोचक मंगनी

अगहन लागगैल रहे । बयाल, मौसम ओ समय बिर्कुल चम्पन लागे । लावा संघरिया, लावा ठाउँ, लावा जोस किहि नैलागि चम्पन । जिहिसे मजा संग साठ संगत कर्बो टे, कबु बिस्राइ नैसेक्जाइठ । ओहे मारे क्याम्पस पर्हेबेर एक्ठो संघरियक मंगनीमे बटम ओला मोबाइलसे फोटु खिचे जैना मौका मिलल । इ संस्मरण ओहे मोबाइल ओ दोस्टीक संगतके कुछ गुरछररा उरैनास मन लागल ।

संघरियक घर जाइबेर
क्याम्पस पर्हेबेर पुरान ओ लावा छिछालेडर संघरियनसे चिन्हाँपर्ची हुइल रहे । कोइ बर्का फँटुवक रहिंट टे कोइ मलहुवारक टे कोइ कंचनपुर जिल्लक । लेकिन बर्का पलियाके दिनेश चौधरीसे हमार संगत ढिरेढिरे लस्गर हुइटी गैल । एक दिन दिनेश गोचा बात ढरकैं, गोचा मोर घर चल्बी एकदिन पहुनी खाइ । हम्रे डुनु जाने पर्हाइ हुइलक ओरसे समय मिलाइ नैसेक्ले रहि । आझ जाब काल्ह जाब टिकैटी ठिक्के हुइटी गैल ।

मने एकदिन अचानक दिनेश कहे लग्लैं, गोचा आझ मोर घर चली । जसिक फेन जाइ परि । मोर घरक मनै आझु महिन बलाइटैं । संगे अप्ने फेन चली । मै कनु बिना पट्टक एकफाले का काम परगैल । फेन कहे लग्नैं मोर संघरिया कोइ नैहो अप्ने किल बटि, नैजैबी टे सारा काम गोडडा जाइ ।

संघरिया मिलनसार हुइलेसे नाही कना बाटे नैआइल । उ समयके बेला । विद्यार्थी जीवन । गोझुम ढेर पैंसा रना बाटे नैरहे । कलुवा खाके जुन खसक गैल रहे । कै बजल रहे उ टे ठिक्के बिस्रा मरलुँ । उ समय मोर डेरा मनेहरा चोकमे रहे । डुनु जाने अपन अपन सैंकिल उठैली सोझरडेली गाउँ ओर ।

धनगर्हीसे बेली, कँन्डरी, डिपो, फुलवारी, आइ गाउँ, हुइटी घुरहा लडिया हुइटी हसुलिया पुग्ली । सैंकिलके नेंगाइ हसुलिया पुगट पुगट साँन्झ हुइ लागल रहे । हमार अभिन दुर पुग्ना बा । भुख फें डटके लागटा । गोझुम जुन पैसा नैहो । सैंकिल पिन्चर ना होए कहिके ५० रुप्या ढैले रहुँ । नास्टा खाउँ कलेसे खर्छ होजाइ । नैखाउँ कलेसे भुख पियासलेके मरटी । जिउ जवान रहे, भुख पियास सहना क्षमता सब अभिन । घर पुगट पुगट साँन्झ होसेकल रहे । संघरिया काकरे लन्ले बा अभिन महि कुछ बटैले नैहो । ढिरे ढिरे माला गुँठट डेखटुँ । जिउ नैमानके पुछ ढरलुँ घरक मनैनसे । टब पटा चलल कि आझ संघरियक मंगनी करटैं कहिके । दिनभरिक सिहरल जिउ सोंचके, आझ टे जरुर हिरगर से मिझ्नी खाइ मिलि कहिके जिउ छमछम लागल ।

टीका लगाइबेर
डुल्हा ओरिक हम्रे तयार होके डुल्हिक घर पुगगैली । डुल्हिक घरफें गाउँहीमे रहिन । कुछ बरस पहिलेसे लभ चक्कर रहिन काहुँ । ढिलढाल कैलेसे बेटी बिगरजैठैं कहिके डुल्हिक घरक जोरसे मंगनी हुइ रहिन । कुछ बेर रहिके सल्लाह करलैं डुनु ओरिक सम्ढिसम्ढा ओ गाउँक मनैं । एकघरी रहिके टिकामे बैठगैलैं । उ समयमे मोर बाबा इन्डियासे स्पाइस बटन ओला मोबाइल किनके पठाडेले रहे । बटन ओला हुइलेसे फेन फोटु भर बहुत डामी निकारे । मै क्यामरा मेन बनके ठरहियाइल बटुँ डुल्हिडुल्हाके आघे । बस, फरक फरक ढारमे फोटु खिंचटुँ खचाखच । उ दिन साइड मोर ठन स्पाइस मोबाइल नैरहठ कलेसे उ फोटु खिछे नैसेक्टुँ । काहे कि हमार ठन उ बेला ना रील ओला केमरा रहे ना टे डिजिटल केमरा । स्पाइस मोबाइलसे खिचल फोटुँ आझ उ दिनके सैचिन बनल बा । दिनेश गोचक मंगनी ठनिक चिन्हाँ बनल बटिन । जिन्गीके एक निसान बनल बटिन । एक दस्तावेज ओ इतिहास रचल बटिन ।

लेकिन एकठो अचम्म लागल डुल्हा ओरिक भर कोइनै टिका लगाइल । जेजे टीका लगाइल सब डुल्ही ओरिक किल । महि बरा अचम्म लागल डुल्हा ओरिक टीका नैलगाइठ डेखके । पाछे बेरीजुन पुछ्लुँ टे कलैं, किल हमार चलन नैहो कटि । पहिलबार डेख्नु डुल्हा ओरिक टीका नैलगैना चलन । पहिले पहिले डुल्हक घर टीका लगाइ जैना चलन रहे । मने आब समय बडलगैल बा । आब टे डुल्हिक घर जैठाँ ।

मंगनीके दिन मिठमाठ खैना नैरना बाटे नैहुइल । खँरिया, फुलौरी, अचार, मच्छी, सुरिक सिकार, मुर्घिक सिकार अडरिक अडरिक खानपिन । ओम्हें भुरी करैयक मडिया आउर चम्पन ओ चोट्गर लगाइल । अगहनमे जुरल टीकाटाला फगनेम मे बियाह । खोब ठिक्के पर सल्लाह मिल गैलिन । आब टे डुल्हीडुल्हा फें बल्गर होगैलैं । आघेपाछे छुपछुप प्यार कर्ना मनै आब टे पहुनी खाइक खावा हुइलग्लिन । हुइना टे हो फें सम्बन्ध बल्गर ओ लस्गर हुइना चाही टब टे प्यार भरल जिनगी चली ।

डोसर बिहान कलुवा खाखुके मै धनगढी ओर लग्नु । गोचा कुछ दिन रहिके जैना बाचा करलैं । कलेजके पर्हाइ ओराइल टे हमार भेंट पाटिर होगैल । सक्कु संघरियन अपन अपन कामेम छिटिक गैलैं । दिनेश गोचासे कबुजबु बजारेम भेंट हुइँट । रामरमैया किल होए । टब्बो पर हमार दोस्टी नैछुटल ।

साँझबिहान भेंट
ढेर सालके बाड जब बुद्ध चोकमे शिवपुरी फर्निचर उद्योग डोकान ढारल डेख्नु । जौन दिनसे डोकान ढारल पटा पैनु टबसे हमार भेंट गझिनसे हुइ लागाल । साँझबिहान चाय पिना फेन अड्डा बनगैल । सुख दुखमे साथ सहयोग डेहिक डेहा हुइ लागल । इहिसे हमार सम्बन्ध लस्गर होगैल । कबुजबु सिहरा उटरावन हुइ लागल । मनके बोझा सिटरावन बनगैल हमार ओहे दिनेश गोचाके डोकान । कबुकबु मनक पिर व्यथा, समस्यासे जुझक लाग मनके बात साटिकसाटा हुइ लागल । मै थारु भासा लोकसाहित्य, कला, लोकसंस्कृति खोज अनुसन्धानमे नेंगल मनैनहे उहाँ गोचा अपन क्षमता रहटसम साथ सहयोग करे लग्नै । अभिन फें जिनगी रहटसम साथ सहयोग करम कहिके हामी भरटी रठैं ।

मनैंनके जिनगी अस्टे जो हो । कबु सुख कबु दुख । जे जहाँरलेसे फेन हमार दोस्ती जस्टे अपनेनके फें दोस्टी पक्का होए । झगरा लराइ करलसे टे पक्का संघरिया बनाके जिन्दगीक सयर कर्ना मजा । भगवानके कृपासे दिनेश ओ मोर दोस्टी हिरगर रहे, सैगर रहे, मैगर रहे ।

महा ढेर दिनके बाड आझ इ लेख मार्फत संघरियनठन अपन मनके बात बटाइ मिलल । दिनेश, हुँकार काका जयराम, शिवपुरी फर्निचर उद्योगके सक्कु जहन सैगर सम्झना बा । जिनगी रहटसम हमार छाँकीबुँडी चल्टी रहे । दिनेश गोचा फेन अपन सेकटसम हमार थारु भासा साहित्यहे ढेर से ढेर मैंयाँ करटि रहहिँ । अपन पुरान डायरी फेनसे उभकही कना अर्जि फेन करटुँ । सँपार हुइल समयमे फेनसे अपन कलमके निप्पा लौसरहिँ ।

इ पन्ना मार्फत मोर मैग् सैगर संघरियन सक्कु जहन जिनगी भरिक ढकिया भरभर सम्झना बा । जे जहाँ रलेसे फेन हमार जिनगीक परगा बल्गर रहे । हमार सैचिन कब्बु नामेटे । हमार मैंयाँ जुगजुग जलम भर रहे । स्पाइस मोबाइल ओ गोचक मंगनी याड हरडम अइटि रहे । अटरे हो बात अटरे हो चित । हँसिया लेबो कि बेंट ?

सागर कुस्मी

स्पाइस मोबाइल ओ गोचक मंगनी

सागर कुस्मी