सुखके निन्ड

सुनिता चौधरी
१७ आश्विन २०८०, बुधबार
सुखके निन्ड

कथा
सुखके निन्ड
सुखराम कहना एकठो बरा गरिब मनैया रहे । ओकर दुईठो लरका रहिस । एकठो छावा एकठो छाइ । छावक नाउँ रमेश ओ छाइक नाउँ सुशिला रहिस । सुखरामके जन्नी लरका छोटिछोटि रहबेर ओरागैल रहिस । उ जसिकटसिक आपन लरकन पालल, बर्हाइल, पौंह्राइल, पह्राइल लिखाइल । अप्न नैखाक लरकन खवाइल अप्न नंग्ट रलसेफें लरकन नंग्ट नैराखल । आपन लरकन जसिक फें खुसी रखना कोसिस कर । दिनभरके कामसे डट्करल उ सन्झ्याके एक खोरिया जाँर पिक सुटजाए । सुटबेर उ आपन जन्नीहे सम्झ । मनमन कह हेरो बड्डी आझ टुँ रटो ट लरका झन कत्रा खुसी रट । हुकनके हर आवश्यकता मै पुरा करटुँ लेकिन टुहाँर कमी मै पुरा कर नि स्याकठुँ । हेरो हमार लरकनके दुख हुइहिन कहिक मै डोसर भोज फें नि करनु । बस जत्रा दुख भोग पर मै भोगम लेकिन लरकन्हक दुख हुइ नैडिहम ।

समयबिट्टि रह । सुखरामके छावा १० कक्षम ओ पह्र छाइ ८ कक्षमा । एक दिन सुशिला आपन बाबासे कहल बाबा आब मै नैपह्रम । सुखराम आपन छाइक अनुहारम हेरल । छाइ गम्भीर रठिस । सुखराम कहल, छाइ टैं इ का कहट्या । का होगिल टुहिन, के का कहल । छाइ कहठ बाबा महि कुछु निहुइल हो । महि किउ निकुछु कल हो । बस मै अप्नहे निपह्रम कहटुँ । बरु मै फें टुहाँरसँग काम करम मन्जुरी करम । हम्र डुनुजे मिल्क कमाक पैसा बचैबी ओ डाडुहे ढेर पह्रैबी । बाबा कहासम टुँ केल काम करबो, अक्लहे मन्जुरी कैख हमन डुनु जहन पह्रैबो, उहमार मै आब निपह्रम । सुखराम कहल छाइ ट्वार बिचार महान बा टंै महान बाट्या । आपन डाडुक लाग टैं आपन पह्राइ छोरट्या । अत्रा बरा त्याग करट्या वाकर भविष्यके लाग ।

आब सुखराम अक्कल्ह नाइ कि डुनुजान छाइबाबा लडियम गिट्टी फोर जाइँट । कभु मनैनक घर मन्जुरी कर जाइँट । अस्टक काम कर करके हुक्र रमेश हन पह्रैल । रमेश ब्याचलर पास करठ ओ एकठो संस्थामे काम पाइठ । उ बहुट खुशी रहठ । घर आइठ आपन बाबु ओ बाबाक लाग लौवा लुग्गा ओ खैनापिना लेक । टिनेउ जे बहुट खुशी हुइठ । छावा कहल बाबा आब हमार दुखके डिन गैल । आब टुहन दुख कर नि परी । ऊ आपन बाबासे कहल बाबा म्वाँर लाग बाबु आपन पह्राइ फें छोरडेली । आब उ समय ट मै फिर्ता कर निसेकम बरु एकठो मजा लौँरा खोजक बाबुक भोज करके आपन कर्तव्य पुरा करम । सुशिला मजाक करठ डाडु जागिर पैटीकी मोर भोज करना सोँच लग्लो । आपन कमाही खाइक डराइटो ना । रमेश कहठ नाइ बाबु ओसिन निहो कमाही खाए डरैलक निहो । मै आझ इहाँसम पुग्नाम टुँहार बहुट हाँठ बा । लेकिन टुहाँर आब भोज करना उमेर फें ट होगैल बा । सुशिला कहठ नाइ मै आम्हिन भोज नैकरम । डाडु टुँ भरखर ट जागिर पाइल बाटो । आब दुइ चार बरस आउर कमालेउ ठोर बहुट बचत करली । टब बरु सोँचब । रमेश कहठ हुइना ट हो लेकिन । सुशिला बिच्चम बोलठ लेकिन ओकिन कुछ निजन्ठुँ, मै भोज नाइ करम कहिडेनु ट कहिडेनु बस । रमेश चुप होजाइठ ।

रमेश खोब मन लगाके काम करठ । अफिसके सब जान वाकर कामसे खुशी रठैँ । एकडिन गाउँक बरघरिया लवन्डिक बाट लेक रमेशके घर आइठ । रमेशके बाबासे कहठ मजा लवरिया बा भोज करडारो असिन मजा लवरिया कहाँ पैबो । बाबा कहठ एकचो छावासे पुछ परि । सन्झ्याके रमेश घर आइठ बाबा बरघरियक कहल बाट सुनाइठ ओ कहठ टोर का बिचार बा । मै ट कहटुँ एकचो जा लवरियाहे हेरे बाटचिट मिली ट ठिक नैट कोइ बाट नाइ । जइटि कि का बिग्री । रमेश लवरिया हेरे जैना मन्जुर हुइठ ओ कहठ ठिक बा बाबा टुँ कहटो कलसे मै जइम । डोसर डिन रमेश लवरिया हेरे जाइठ बाटचिट कर्ठ । लवरिया ठिक लग्ठिस रमेशहे फें । घर आके रमेश सक्कु बाट सुनाइठ । उ बाट सुनके सुशिला ओ ओकर बाबा खुशी हुइठैँ । मजासे भोज हुइठिन । घरमे लौवा डुलही भिटरियाइल रहिन । सबसे खुशी सुशिला रहे । छोटीसे डाइक मैयाँ निपैलक सुशिला भौजिकम आपन डाइक रुप निहार भौजीक मैयँम डाइक ममताके छाँही खोजे । कानुुम कपार ढैक सुख दुःख बिसैना ठाउँ खोजे । लेकिन रमेशके जन्नी दुइचार डिन घर ओ चार पाँच डिन लैहर बैठ । पहिल ट लौवा लौवा हो लैहरके याद आइठुहिस कैख कुछु निकठ । बरस डिन बिटठ टभु फें ओस्ट करठ टब रमेशके बाबा एकडिन रमेशहे कठिस, छावा आब ट पटोहिया पुरान होगिल कहाँसम लैहर जाइ ।

आपन घर डुवार सहेरि ट मजा रहि टोर बावु ट का जैडिन रहि करि ओ खाइ डोस्रे भोज कैक पठाडिहब । मै ट का आधा उमेर गइगिल काल परौँ मरके चलजिम ज्या हो टुहनके ट हो । पहुनी खाक घर ठोर बसी ट । बरु मजा लौँरा खोजिस टोर बाबुक फें उमेर होगैल बा भोज करना । मजा घर हेरके भोज कैडेटि कहाँसम लैहर रहि ।

उह डिन रमेशके जन्नीफें आपन लैहरसे अइठिस । रातके रमेश इ बाट आपन जन्नीकठें कहठ । जन्नी कठिस बुरह्वा हमार लाग का कमैले बा जे सक्कु टुहनके हो कहठ । ना धन ना सम्पत्ति इह टुटल झोंपरि केल ट हो । महि ट सास फेर्ना फें ढौढौै हुइठ । बरु टुहाँर जागिर पलि बा हम्र ओहरि डेरा लेक बैठि । रमेश कहठ कसिन बाट कर्ठो टुँ एकठो बाबु बा भोज करना । बरु बाबुक भोज करलि ट पाछ सोँचब बरु । जन्नी कठिस हाँ भोज ना सोज । छाइ ओाकर हुइटिस जसिक कर ट का बुरह्वा आपन छाइक भोज । टुहिन कर निपरल हो । आब आपन भविष्यक बारेम सोँच्बो कि सडिमान बहिनियक बारेम । टुँ आपन बाबु ओ बाबाहे मैयाँ करठो कि महि ? महि मैयाँ करठुइबो ट डेरा सारो नै ट हुकन ठे रबो ट महि छोरो । एकठो रोजे परल बटाउ किहि रोज्बो ? रमेश बोलठ इ टुँ का कहटो ? टुँ महि कसिन ढरम संकटमे डारटो मोर लाग वाबा, बाबु, टुँ सबके महत्व बा । सक्कुजे संग रबि टब ट घर घरअस रहि । जन्नी बोल्ठिस एकठो रोजहि परि मै संग रह निसेकम कहिक डोसर ओर पलटजैठिस एहाेंर रमेशके निन्ड हराम होजैठिस ।

रातभर उ छटपटाइठ अरोटकरोट कर्टि बिहान हुइजाइठ । बिहानके उठके लहाखोरके अफिस जैना तयार हुइठ सुशिला कहठ डाडु खाना तयार बा खाके जाउ । रमेश कहठ महि हतार बा निखाइठुँ । टुह्र खालेहो । अत्रा कहिके उ सरासर निकर जाइठ । रमेशके जन्नी पाछ उठ्ठिस सुशिला सक्कु काम करसेकल रहठ । सुशिला कहठ भौजी खाना खाइ आउ । भौजी बोल्ठिस का टिना हो ? सुशिला कहठ सिन्कीक कप्वा । भौजी कठिस इ सिन्कीक कप्वम का बा हो सुशिला जौनकि टुँहार डाडुहे जाडु लगाडेहल बा । सुशिला नाइ बुझठ हेर्टि रहजाइठ । ओ कहठ का कलो भौजी नैबुझ्नु । भौजी बोल्ठिस और डिन्वाँसे टुहाँर डाडुहे बजारमे ड्यारा लेक बैठी कहटँु ट टुहाँर डाडु निमन्ठ । कठ घर बाबु बाबा केल रहजैहि । महिन इहाँसम जे पुगाइल आझ कमाइ लग्लसे हुकन्हे छोरके जैना बाट मोरठें नाकरहो । का बा इहाँ खाउ ट सिन्कीक कप्वा ना खाउ ट सिन्कीक कप्वा कहिके आपन कोठम जाइठ । सुशिलक आँखिमसे आँस अइठिस । ठरह्याइल रहिजाइठ ।

कोठमे जैटिजैटि भुनभुनैलक बाटसे झन दुखी हुइठ उ । कारण भौजी भुनभुनैठिस इह बठिनियक कारण ठरुवा डेरा लिह नैमानठ । बाबुक भोज कर्ना बा कहठ । खोब करल भोज भटार लेक जाइ निसेक्ठिस बहिनियाँ ? भौजीक असिन बचनले ओकर छाटि वारपार हुइठिस । उ भन्सामे जाके खोब रोइठ आपन मरल डाइहे सम्झठ फें मनहे सम्हाँरठ । मनमन सोँचठ । बाबाहे इ बाट कहम ट वाबा झन दुखी हुइहिँ । उहमार बाबाहे इ बाट निबटैम बरु सन्झ्याके डाडुहे शहर जाउ कहम । बेन्हुक बाबाहे मै सम्झैम । रमेश सन्झ्याके घर लौटठ । कहठ बाबु भुख लागटा खाना पाकल ? सुशिला बोलठ हाँ डाडु पाकल बा । बाबा टम्हनसे खाना खाइक लाग टुहाँर अस्रा लागट । बरु भौजीहे फें बलाउ खाइक लाग मै भात लानटुँ । रमेश बोलठ लानो महि ओाकर ओस्ट हो । आपन घर ट हुइस आक खाइ निसेकि पहुनि ठोर हो । बाबा कठिस पटुहिइयक का हुइल बाटिस नैपुछले कि नाइ मजा लागठुइस । रमेश बोलठ मजा निलग्हिस । और डिनसे बजारमे ड्यारा लेक बैठ कहटा नैजैना कहडेनु बस रिसाइल बा और का रहिस ।

बाबा छक्क पर्ठिस । रमेश फें बोलठ कि ट ड्यारा लेके बैठ टब रहम नि ट महि छोरडे कहटा । चल जाइ ट का छोरके । बाबा बोल्ठिस, उ ट्वार जन्नी हो । पटुहिया नैमानठो ट टैँ मान जा मै ट का आढा उमेर गैगिल । काल्ह छाइक भोज करके पठाडेहम । हमार चिन्ता नाले जाउ ट का बजार । डुर ठोर बा कभुकाल आजाइस बाबा भारी मन कैल कठिस ओ खाना बिना खैल उठजैठिस । उ डिनसे सबके मन उदास रठिन । रमेश सोँचमे डुबजाइठ । जन्नी जुन उह बाट रटल रठिस । अन्तमे रमेश डेरा लेके बैठना निर्णयमे पुगठख । उ बजार जाइठ । जबसे डेरा लेके बैठठंै टबसे रमेशके जन्नी रमेशहे गाउँ जाइ निडेठिस । यहोर सुशिलाके भोज कर्ना उमेर होगिल रठिस । सुखराम बरा समस्यामे रहठ । मजासे भोज कर्ना अवस्था नैरठिस । एकठो मजा ठाउँसे बाट चलठ । लौंरा मजा रहठ । लांैरक सल्लाह अनुसार जो सुखराम छाइहे टिकाटाला करक पठाइठ । रमेशहे खबर पठैलक निहो लेकिन रमेश निआइठ । सुशिला बहुट दुखी हुइठ । उ खोब रुइठ डाडुहे समझके ओहर रमेशफें खोब रुइठ । रमेश आइ निचहलक निहो लेकिन जन्नीक कारण उ बहिनियँक भोजमो निआइठ । इ घटनासे रमेशहे आपन बाबा हो बाबुकठें अनुहार डेखैना हिम्मत निऐठिस । टबठेसे उ गाउँ निआइठ नैट कभु कभु अइटि रह ।

समय बिट्टि गैल रमेशके छावा जरमठिस । सुखराम इ खबर पाइठ गाउँक मनैनसे । नट्यक मुह हेर्नास लग्ठिस । छाइक भोजन निअइलक बाट समझके नैजाइठ भेटकर । ढिरढिर नट्या बरवार हुइठिस । स्कुल फें जाइ लागल रहठ । अचानक एकडिन खेलबेर सिढीमसे गिरठ टब बराजोर कपार फुटजैठिस । बहुट रगत बहठिस । अस्पताल लैजैठ ट डक्टरवा तुरुन्त बी पोजेटिभ रगतके व्यवस्था कर कहठ । रमेश ओ ओाकर जन्नीक केक्रोनि रगत मिल्ठिन छावासे । रमेश झटसे आपन बाबाहे सम्झठ । बाबाके बी पोजेटिभ रगत हुइटिन काकरुँ कसिक करुँ कहठ फें सोँचठ छावक इ हाल बा एकचो कहुँ ट बाबा मानजैठ कि । बाबाहे खबर पठाइठ । सुखराम सोँचठ अत्रा डिनसम मोर याद नाइ अइलिस । आपन बहिनियक भोजम टक नाइ आइल जब अपन छावाहे रगत चहलिस टब सम्झ्ल । मै रगतवगत नाइ डेम । फें सोँचठ नट्या मौटसे लरटा अस्पतालमे बा पटुहियनके करमके फल नट्याहे काहे भोगैना हो ओकर का दोष ।

उ तुरुन्त अस्पताल जापहुँचठ ओ डाक्टरहे चाहल जत्रा रगत नट्याहे डेउ मै तयार बाटुँ कहठ । रगत डिहठ नट्या बचजिठिस । उठठ बेडमसे ओ नट्यक अनुहार हेरठ आम्ही आँखी टुमल रठिस नट्यक । मनमन कहठ नट्या टुहिन डेखकलाग मै ५÷५बरस टर्सनु आब ट टर्स नैपरि काहे कि आब टुँहार रगतमे मै बाटुँ । अत्रा कहिके सुखराम सरासर बाहेर निकरजाइठ । ओहर रमेश आपन जन्नीकठे बाबाक कारण आझ छावा जिट्टि बा कहठ । जन्नी फें पुरान डिन समझके बहुट सर्मिन्दा हुइठ ओ आब माफि मागके बाबाहे सँगे बैठैना कठिस । उहे बेला डक्टर हुकन भिट्टर बलाइठ । रमेश कहठ खै रगत डेहुइया ? डक्टर कहठ उ ट गैस्याकल ।

रमेश बाहेर निकरठ अँढार होगिल रहठ । एहोरओहर हेर्टि गल्लि ओेर जाइठ । गल्लिम भिर डेखठ । काहो कैक पुछठ । भिरमका एकठो मनैया बोलठ दुर्घटना हुइल बा । एकठो पुरुष मनैयाहे गाडि ठक्कर मारडेहल । रमेश हालिहालि भिटटर छिरठ । डेखठ ओकर बाबा रठिस । उ ठचाक्कसे भुँइयम बैठठ ओ बाबा बाबा कहठ लेकिन ओकर बाबा नैबोल्ठिस । वाकर बाबा ट उ अइनासे पहिल सुखके निन्ड सुटगैल रठिस सडा सडाके लाग । सडा सडाके लाग ।
बर्दिया

लेखकः सुनिता चौधरी

सुखके निन्ड

सुनिता चौधरी